Niebo i Ziemia

Anselm Feuerbach, Gaea

 Rozdział 1: I Bóg oddzielił niebo i ziemię, morze i ląd

Rozdział 2

   Niespokojne szeleszczenie liści zbudziło Dąb z poobiedniej drzemki. Zwrócił oczy ku jasnemu niebu i zamrugał kilkukrotnie. Wciąż jednak miał mroczki przed oczami, a właściwie jeden i dopiero po dłuższej chwili zastanowienia, zrozumiał, że to nie mroczek, a coś materialnego spada z nieba.

Przemyślenia o rzeźbie

Grupa Laokoona, autor nieznany

Na Cyprze żył niegdyś król Pigmalion, który nie dbał o kobiety – opowiada Hezjod. Pigmalion z zamiłowania był rzeźbiarzem i spędzał wolny czas ćwicząc się w tym rzemiośle. Pewnego razu udało mu się wykonać rzeźbę kobiety doskonałej pod każdym względem. Zakochał się w tej perfekcji i obcałowywał martwy marmur modląc się, by Afrodyta dała mu właśnie taką żonę.

To miasto jest stworzone dla rowerów

Kiedy wyjdzie się z głównego dworca kolejowego w Kopenhadze na Ingerslevsgade, ulicę nazwaną na cześć Hansa Petera Ingersleva, duńskiego ministra, wzrok pada od na ludzi kręcących się kilkaset metrów nad ziemią, a jeszcze przedtem uszy przechodzi dreszcz od unoszącego się w powietrzu pisku. Park Tivoli krzyczy, piszczy, śmieje się cały dzień. Wieczorem natomiast huczy fajerwerkami. Chyba nigdy nie można przejść spokojnie wzdłuż wysokich murów ogrodu.

 Spacerowanie Ingerslevsgade nie należy do atrakcji turystycznych. Z prawej strony szare budynki i magazyny, jeden hotel (przez okna piwnicy można dostrzec basen), po lewej wielopasmowe szyny kolejowe. Ale gdy się już zostawi za sobą tę konieczną przypadłość miasta, przejdzie się ruchliwe ulice i minie galerię handlową przy której wije się rowerowa autostrada, powita turystę nowoczesna i spokojna dzielnica  Islands Brygge, tejże nazwy poza Duńczykiem poprawnie nie wymówi nikt. Bloki na wyspie są różnorodne i wyjątkowe, ułożone jakby na architektonicznej wystawie pomysłów. A przy tym tak podobne do siebie i skomponowane, jakby myślał nad nim jeden, stateczny demiurg. 

Walka o humanizm

Szkoła Ateńska, Rafael Santi

Trwającego kryzysu edukacji nie rozwiązują kolejne reformy, a głównym frontem obronnym stało się narzekanie na współczesnego ucznia, który jest z reguły arogancki, osłonięty tarczą rodzicielskiej nadopiekuńczości, przyklejony do tabletu, komórki, komputera i innych elektronicznych urządzeń.