Milczeć w słowach

The Confrontation, Mateusz Janik

          Nie pragnąłem być idealny i bez nagany. Nie chciałem być pozbawiony wad. Bogu nie wierzyłem. Nie ufałem ludziom ani psom. Nie obdarzyłem zaufaniem jabłoni w ogrodzie i nawet ćwierkający w oknie ptak napawał mnie przerażeniem.

Coś, o czym chciałam ci powiedzieć

Proza Munro zasłużyła sobie na Nobla psychologicznymi obrazami w trywialnych historiach poruszających codzienne, ważne problemy. W Coś o czym chciałam ci powiedzieć pisze głównie o kobietach, młodych, starych; nastoletnich, kilkudziesięcioletnich. Rysuje ich skomplikowane relacje, próby nawiązania kontaktu, nieudane, jakby pechowe. Wyraża konflikty wewnętrzne, zdecydowanie wie jak podkreślić rozbieżności. To był cud, to była pomyłka. To było coś, o czym marzyła, ale nie to, czego chciała to kwintesencja jej treściwych, trafnych refleksji. Tym mnie urzekła, choć daleko jej do Blixen, do zapierających dech w piersiach bajkowych opowieści. Ale Munro nie chce być bajkowa, bliżej jej szarości i nostalgii, współczesnemu życiu. Pełno w niej pogubienia, strachu i niepewności. Doceniam te myśli, mówią o tym co ludzkie. A jednak pesymizm usztywnia, nie daje pola manewru, barwnej ucieczki we wzruszeniu ramion.

I Bóg oddzielił niebo i ziemię, morze i ląd.

Daniel Gran, Ceiling Fresco of the State Hall Dome

Nieobcy jest nam pierwszy atom. Punkt wszechświata, w którym skumulowała się cała wiedza i całe życie, cała, jakby to ująć, cholerna przestrzeń, o której myśleć nie sposób, bo nieskończoność przyprawia o dreszcze, chorobę psychiczną. Człowiek staje się filozofem.

Anna In w grobowcach świata, Olga Tokarczuk

Statuetka z Uruk, ok. 3000 r. p.n.e. , Muzeum w Luwrze 

Można zacząć od futuryzmu. Od splątanego metalowego miasta pełnego rdzy. Od wind przemykających między kondygnacjami wielopiętrowych budynków. Od księgowych, urzędników, pogrążonych w liczeniu bogów. Od wizji koszmarnej nowoczesności obrysowanej na podstawie piętrowych sumeryjskich świątyń.